Vanzelfsprekendheden over emoties durven te betwijfelen?
We denken vaak elkaars emoties te kunnen verstaan, maar het is eigenlijk veel gemakkelijker ze verkeerd te begrijpen. Recent onderzoek naar emoties doet meer vertrouwde aannames betwijfelen. Dat emoties op dezelfde manier in alle mensen zouden zitten; als je dezelfde woorden voor emoties gebruikt, je dan ook hetzelfde bedoelt, doet, voelt en ervaart; dat je emoties aan de buitenkant kunt herkennen en dat emoties universeel en aangeboren zijn. Fysieke sensaties (kloppend hart, steen op de maag) hebben op zichzelf geen betekenis, ze gaan pas iets betekenen als in context en relaties wordt geleerd van ervaringen die zijn opgedaan en deze ervaringen verbonden geraken met de fysieke sensaties. We leren allemaal op dezelfde manier emoties, namelijk in sociale relaties met belangrijke anderen. Echter wat we leren, kan sterk uiteenlopen. Zouden we daarom niet veel vaker de moeite moeten nemen in organisatievraagstukken te onderzoeken en naar de gelaagde verhalen achter emoties te vragen? En zo ja, hoe moet dat dan? Zijn narratieve interventies dan een behulpzame manier?
